حالا من ملکه یِ قصری شدم که دوستِش دارم... حالا آشپزخونه ای دارم که با عشق و علاقه توش می رقصم! رقصِ کدبانو گری... حالا نمازهامـــ یه نفره نیست؛اقتدا می کنم به کسی که دیدارِ هرباره ش پر از طراوت و تازگیه برام! اینجائی که می نویسم یه جایِ آرومه یه جائی به دور از تمامِ دغدغه هایی که داشتم... حالا دلم می خواد فقط بخوابم! میلِ عجیبی به استراحـــــــــــــــت دارم... این خونه یِ آروم و قشنگ..جائیه که آرزویِ سه ماه پیشم بود! جائی که بارها خودم رو در اون تصور کرده بودم! حالا می تونم بدونِ دلتنگی مدام به چشمهایِ همسرم خیره بشم و بدونِ هیچ ترسی کنارش بخوابم.... اضطرابم به طرز عجیبی کم شده و احساس می کنم حال وروزِ خوبی دارم...خدا رو شکر! قصرِ من یه قصرِ باشکوهه! جائیه که هر قسمتش پر از کسیه که بی اندازه دوستِش دارم... جائیه که اولین غذاهام رو توش پختم،اولین مهمونی رو دادم.... من قصرم رو خیلــــــــــــــــــی دوس دارم؛خیلــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی . . . . دیشب نامزدیِ یکی از اقوامِ همسری رفتیم تمامِ لحظه، حس هایِ نابِ شبِ نامزدیِ خودم در وجودم بود یادِ لحظه هایِ شیرینِ آتلیه افتادم و وقتی که همسری دستم رو گرفت و از ماشین پیاده شدم... صدایِ هلهله و بویِ اسپند و سکه و نُقل هایی که روم ریخته می شد... برقِ چشمایِ همسری و حسِ خوبی که داشتیم... هنوزم شیرینیِ لحظه ای که رسمــــــا عروسِ همسری بودم زیرِ زبونمه... اون هم بعد از دو سال کشمکش و صبر و انتظار و گریه وبی تابی... چقدر زود گذشــــــــــــــــــــــــــــت... چقدر زود شبِ عروسی م رسید و بعدش با هم رفتیم مشهد...قم...اصفهان...
حالا من سفره ی افظار میچینم و از این روزه داری نهایت لذت رو می بَرَم... ( البته اگر سفره هایِ طبقه ی پائین -مادرشوهر- رو فاکتور بگیرم!! ) حالا من صاحبِ جائی هستم که مالِ خودمه! مالِ خودِ خودمـــــــــــــــه!
خدایا شکر!
شکر بابتِ این شب و روزهایِ زولبیا بامیه ای؛شیرینِ شیرین، خوشبو مثِ دارچینِ رویِ حلیمـــ ، خوشمزه مثِ شیرین پلوهایِ مامان! و هیجان انگیز مثلِ بستنی ها و خوراکی هایی که مادرشوهر برامون می خره و دوس داشتنی مثِ کیک هایی که با عــــــــــــشق می پزمشون!
