فوق سری 2: جایِ خالی

می خواستم اینجا از روزهایِ شیرینِ متاهلی م بنویسم ولی وقتی با خودم رور است شدم دیدم این نیازِ من نیست...

حداقل نیازِ این روزهایِ من نیست

یه مَرد، هر چقدر هم که مَردِ خوبی باشه و یک همسرِ عالی...ولی نمی تونه به تنهایی تمامِ نقش ها رو ایفا کنه

یعنی یه آدم فقط می تونه تویِ نقشِ خودش باشه. من برایِ والدینم یک فرزندم و هرگز نمی تونم براشون نقشِ پدر و مادر رو بازی کنم

حکایت این روزهایِ من هم حکایتِ نوشتن از یک جایِ خالیِ بزرگ تو زندگیمه

" دوست "

کسی که بتونی با اعتمادِ کامل کنارش بشینی و باهاش از چیزهایی بگی که نمی تونی به کسی غیرِ اون بگی...

یه جفت گوشِ بی قضاوت و با محبت

من یکی ش رو داشتم

یه نوعِ خوبِش رو داشتم ولی هیچوقت فکر نمی کردم بزرگترین ضربه یِ زندگی م رو از اون بخورم

نه که فکر کنید اون یه آدمِ بد بود! نه...

فقط توو تشخیصِ بعضی چیزها " نادون " بود. و دوستی ش یه جایی شد دوستیِ خاله خرسه و حالا من دو ساله زخمیِ اون ضربه ای هستم که بهم زد...

اینجا نوشتنِ من برا وقتائیه که خیلی پُرَم و کسی نیست که براش بگم.

برایِ لحظه هایی که جایِ یه نفر خیلی خالیه...خیلــــــــــــــــــــــی...

.